59 woorden
(voor lezers met weinig tijd)
Runa Svetlikova fileert de werkelijkheid met fijne klauwtjes en een sardonisch lachje.
Haar debuut Deze zachte witte kamer (Marmer, 2014) won de Herman De Coninckdebuutprijs, de Jo Peters Poëzieprijs en de Europese Bridges of Struga debuutprijs.
In 2018 verscheen Drieëntwintig tips om de hond en je demonen aan de lijn te houden, een gedoemde poging tot literair verantwoorde braakpoëzie.
Nieuws!
Volg me...
Niet letterlijk, dat is iets voor enge films. ;)
Wierook en Mirre
'Hier geen voor een incrowd berekende gedichten of performerverzen die willen scoren. Runa Svetlikova's stem is authentiek, voortdurend in beweging en in groei.'
Peter Holvoet-Hanssen
'Svetlikova schildert en swingt, denkt en bezweert, maar grijpt je vooral bij de lurven doordat haar gedichten aan existentiële kwesties raken.'
Piet Gerbrandy
De enige echte
niet-geautoriseerde biografie
Runa Svetlikova (1982) gelooft dat het onmogelijk is de realiteit te vatten (ze is niet eens zeker of de realiteit bestaat) maar blijft het toch gewoon proberen. Het waarom van die nuloperatie ligt eerder in het bezwerende van de handeling dan in het resultaat*.
Naast schrijven, optreden, leren en leven doceert ze Literaire Creatie aan jongeren (in de academie van Ekeren) en volwassenen (in de academie van Mortsel). Op de Schrijversacademie begeleidt ze dichters bij hun eindwerk. Iets wat ze als kind nooit bedacht had, maar waaruit ze wel verbazingwekkend veel voldoening haalt.
In 2014 schreef ze haar debuut Deze zachte witte kamer (Uitgeverij Marmer) dat zo goed ontvangen werd dat ze ervan schrok en er vier jaar over deed om een nieuw boek te schrijven. Sommige mensen hebben faalangst, anderen blijkbaar slaagangst, maar misschien komt het uiteindelijk allemaal ongeveer op hetzelfde neer: durf ik het wel?
Drieëntwintig tips om de hond en je demonen aan de lijn te houden (2018, Uitgeverij Marmer) werd dus een neerslag van een kutjaar uit het leven van de dichter. Het werd geschreven met klauwen in plaats van een pen.
Een stukje uit het welkomstpraatje op de boekpresentatie: 'Je publiceert dan eindelijk dat debuut en denkt héh héh. Nu heb ik mijn leven echt op de rails. Ik ben er.
En dan ontploft je relatie en navigeer je plots het mijnenveld van het co-ouderschap, werkt in een sapjesfabriek om aan een inkomen te komen, ga je neer met zware rugklachten, blijkt er ongemerkt een nieuw lief naast je te lopen,
blijkt het toch verbazingwekkend donker in je hoofd, win je een heleboel prijzen, staat op mooie podia, kan je absoluut geen woord meer uit je pen krijgen, word je gevraagd om schrijfles te geven, geniet daar immens van, krijgt huidkanker, bent gelukkig met je lief en ongelukkig met je lijf, krijgt handenvol liefde van alle kanten en voelt je toch eenzaam, en schrijft uiteindelijk uit pure miserie dit boek, een rauwe, ongecensureerde neerslag van het soort periode die iedereen wel eens meemaakt. Vliegen in de lucht en neerkomen in de kak zeg maar, en je afvragen of je ooit nog wel opstijgt.
En het is misschien niet literair genoeg, en misschien is het voor sommigen te weinig verfijnd. Maar dat is niet erg, want het leven is verdomme ook niet verfijnd. En als iedereen altijd alleen maar doet alsof hij of zij gelukkig is, als we altijd alleen de schoonste foto’s op facebook en instagram pleuren en doen alsof het leven fantastisch is dan is het misschien geen slecht idee dat iemand eens zegt: '‘Kijk, bij mij is het af en toe donker in mijn hoofd, hoe zit dat bij u?’'
Maar dat wil niet zeggen dat het een triestig boek is geworden. Integendeel zelfs. Eigenlijk is het een heel schoon verhaal. Dat de wereld soms een moeilijk ding is, dat je zelf soms een moeilijk ding bent. Dat er van alles mis kan gaan. Maar dat er ook altijd weer van alles goed gaat en dat het nooit gedaan is tot het gedaan is en dat er uiteindelijk (tot nu toe dan) weer een moment komt waarop je denkt '‘Verdomme, het is toch allemaal weer de moeite waard geweest’'.'
Podium
Ze doet niet mee aan de dichotomie podium VS papieren poëzie en staat vaak en graag op het podium. Plekken waar ze uitzonderlijk genoot waren het Macedonische festival Bridges of Struga (waar ze een prijs in ontvangst mocht nemen), het Haagse festival Winternachten, en het Groningse Dichters in de Prinsentuin, waar ze per uitzondering geen podium hebben, maar wel een mooi theeveld en een mooie heg. En ook die keer in de bibliotheek van Ravels, waar ze samen met pianist Mathias Coppens een geweldig fijne voorstelling gaf voor een vijfkoppig publiek, technicus en bibliothecaris incluis.
Niet altijd alleen
Naast al dat passieve deelnemen organiseert ze samen met Collectief Woordwasdraad poëtische activiteiten en mini-festivals. Ze leende ook met graagte woorden aan videopoëet Swoon en staat altijd open voor andere interessante collaboraties.
Allemaal waar gebeurd!
Hoewel Runa Svetlikova semi-autobiografische details gebruikt om haar dichtwerk een schijn van oprechtheid te verlenen, vreest ze stiekem dat ware poëzie niet bestaat**.
Volgens haar verhoudt zelfs de beste literatuur zich tot de realiteit zoals een doorsnee leven zich verhoudt tot dat van Paris Hilton in The Simple Life.
*Excuses voor het ongewenste eindrijm.
**Gelieve daaruit geen psychoanalytische conclusies te trekken.